Jacky Ickx

Jacky Ickx
	; (2018)
Biografía
Nacemento	1 de xaneiro de 1945 (79 anos); Bruxelas-Capital, Bélxica
Actividade
Campo de traballo	Coche de carreiras e carro de Fórmula 1 (pt)
Ocupación	piloto de Fórmula Un, piloto de motociclismo, piloto de rally, piloto de automobilismo
Deporte	rally
-
Traxectoria
Participou en
	24 Horas de Le Mans
Familia
Cónxuxe	Khadja Nin
Fillos	Larissa Ickx, Vanina Ickx
Pai	Jacques Ickx
Irmáns	Pascal Ickx

Jacques Bernard "Jacky" Ickx (o apelido pronúnciase "Ix" ou "Icks"), nado o 1 de xaneiro de 1945 en Bruxelas , Bélxica, é un expiloto belga de carreiras que logrou 25 podios en Fórmula 1 e seis vitorias nas 24 Horas de Le Mans.

Inicios

Jacky Ickx introduciuse no deporte cando foi levado polo seu pai, Jacques Ickx, xornalista de automobilismo, ás carreiras que cubría. A pesar destes antecedentes familiares, Jacky tiña pouco interese no deporte ata que o seu pai comproulle unha motocicleta Zündapp de 50 cc. Pouco despois, Ickx gañou 8 das 13 carreiras na primeira tempada e o título europeo de 50 cc de trial. Gañou outros dous títulos antes de trasladarse ás carreiras de coches de turismo cun Lotus Cortina, gañando o campionato nacional de berlinas en 1965. El tamén competiu en carreiras de coches deportivos, participando nos 1000 quilómetros de Nürburgring.

Fórmula 1

Ickx debutou no seu primeiro Gran Premio en Nürburgring en 1967, pilotando un Matra de Fórmula 2. A pesar da maior potencia dos coches de Fórmula 1, só dous pilotos cualificaron cun tempo máis rápido do que el fixo: Denny Hulme e Jim Clark. Como Ickx competía na clase Fórumla 2 por separado, comezou a carreira detrás de todos os coches de Fórmula 1, pero nas primeiras catro voltas ao circuíto de 28 km subiu ata o quinto posto, superando a 12 coches de Fórmula 1. A súa suspensión dianteira rompeu e viuse obrigado a retirarse logo de 12 voltas, pero causara unha forte impresión nos directivos dos equipo de Fórmula 1.

En Monza, fixo o seu debut na Fórmula 1 nun Cooper-Maserati, acabando en sexto lugar. En 1968 Ickx pilotaba un coche de Fórmula 1 de Ferrari. Retirouse nas dúas primeiras carreiras, pero na carreira de casa en Spa-Francorchamps comezou desde a primeira fila e terminou terceiro. No Gran Premio de Francia en Rouen acadou a súa primeira vitoria, baixo unha intensa choiva. Ickx tamén terminou terceiro en Brands Hatch e o cuarto no Nürburgring logo de pilotar case toda a carreira baixo unha intensa choiva sen a viseira do seu casco. En Monza terminou a carreira en terceira posición. No Canadá estrelouse e rompeu a perna esquerda, o que significou que non puido competir nos dous seguintes Grandes Premios.

En 1969, Ickx elixiu para pilotar ao equipo Brabham. Os seus primeiros resultados foron pobres, pero logo de que Brabham rompera o pé nun accidente nunhas probas, melloran dos resultados Ickx. Alan Henry suxire que Ickx obtivo mellores resultados cando todo o equipo centrouse nel.^[1] Ickx terminou terceiro en Francia, segundo en Gran Bretaña e gañou no Canadá e en Alemaña no circuíto de Nürburgring, a última carreira de Fórmula 1 alí antes que de 'The Ring' fíxerase menos desigual e perigoso. No Gran Premio de México de 1969 Ickx terminou segundo e chegou a ser subcampión no campionato mundial de pilotos. Volveu ao equipo Ferrari para a tempada de 1970, un movemento que estivera considerando desde o Gran Premio de Italia Henry.

Do mesmo xeito que en 1969, tivo un débil comezo da tempada 1970. No Gran Premio de España de 1970 tivo un accidente e o seu coche incendiouse. levou polo menos 20 segundos sacalo do coche en chamas e foi hospitalizado con queimaduras graves. Logo de 17 días estaba de volta no seu coche no Gran Premio de Mónaco, onde ía quinto antes de retirarse por unha falla no eixo de transmisión. O coche empezou a mellorar e no Gran Premio de Alemaña (que tivo lugar en Hockenheim porque o seu favorito Nürburgring foi boicoteado por razóns de seguridade) pelexou con Jochen Rindt pola vitoria , pero terminou en segundo lugar. No Gran Premio de Austria foi Ickx quen levou a vitoria. En Monza Rindt perdeu a vida durante os adestramentos libres. Ickx era o único piloto con posibilidades de gañar o campionato a Rindt, que xa gañara cinco das nove carreiras nesa tempada, a falta de catro carreiras máis para o final. Monza viu unha vitoria do seu compañeiro de equipo en Ferrari Clay Regazzoni, mentres que o coche de Ickx se averiouó. O belga levou a vitoria no Canadá, pero no Gran Premio dos Estados Unidos en Watkins Glen terminou en cuarto lugar, con Emerson Fittipaldi anotando a súa primeira vitoria en Lotus, así como o Campionato para o equipo e o seu falecido compañeiro de equipo. A pesar de gañar a última carreira en México, Ickx non puido superar os puntos totais de Rindt. Ickx máis tarde declarou nun artigo de 2010 na revista británica Motor Sport , que estaba contento de non gañar o Campionato do Mundo de 1970. Non quería gañar a un home que non podía defender as súas posibilidades, en referencia á Rindt.

En 1971, Ickx e Ferrari comezaron como favoritos, pero o campionato foi para Jackie Stewart co novo Tyrrell. Ferrari tradicionalmente comezaba a tempada con toda a súa atención posta no campionato de coches deportivos en lugar da Fórmula 1, un feito que xa causara o abandono de John Surtees na metade da tempada de 1966. Ickx gañou en Zandvoort baixo a choiva con pneumáticos Firestone de choiva, mentres que Stewart non tivo ningunha posibilidade cos seus Goodyear. Logo diso, tivo unha gran cantidade de retiradas, mentres que Stewart obtivo unha vitoria tras outra, a pesar de que Ickx presentoulle un bo reto para a vitoria en Nürburgring, unha vez máis, onde os dous pilotos alternaro a vitoria desde 1968 ata 1973. O longo e moi difícil circuíto era o favorito de Ickx, mentres que Stewart o chamou o "Inferno Verde", ademais de ser a forza impulsora detrás do boicot dos pilotos en 1970, que instou aos alemáns para volver traballar na reforma da pista, que fora construída en 1927. Stewart dixo que o único que cambiara desde entón eran as árbores máis grandes. Conforme ao solicitado, os que estaban preto da pista foron cortados e substituídos por pequenas escapatorias. Polo tanto, o escocés e o belga non só loitaban na pista, senón tamén fóra da pista. Stewart estaba constantemente loitando por unha maior seguridade na Fórmula 1, mentres que Ickx pensaba que sacaban os retos deste deporte.

En 1972, Ickx en Ferrari terminou segundo en España e Mónaco. Despois de que os Ferrari só foran noticia polas súas retiradas. Con todo, unha vez máis foi en Nürburgring onde Ickx demostrou que este era o seu circuíto, e non deu ao seu gran rival, Stewart, nin a máis mínima oportunidade. Foi a última vitoria na Fórmula 1 de Ickx, onde a superior habilidade de condución puido vencer á maquinaria superior.

En 1973, o 312B3 de Ferrari xa non era competitivo, e Ickx só logrou como mellor posto con Ferrari un cuarto lugar no primeiro Gran Premio da tempada. Aínda que tivo éxito cos seus coches deportivos, que lograron varias vitorias con Ickx, o programa de Fórmula 1 dos italianos pasou a un segundo lugar, e ata saltaronse algunhas carreiras, como Nürburgring. Isto non era aceptable para Ickx, que deixou o equipo a metade de tempada. Participou no Gran Premio de Alemaña no circuíto de Nürburgring cun McLaren, e logrou o terceiro lugar detrás dos Tyrrells de Stewart e François Cevert.

Cando Ickx asinou con Team Lotus en {{f1|1974}, esperábao un período difícil. Lotus tivo problemas substituíndo o éxitoso, pero xa envellecido Lotus 72 (que tivo o seu debut en 1970) e durante o campionato Ickx só logrou un terceiro lugar en Brasil. Ickx só puido probar que el era o Mestre da choiva, cando gañou a carreira non de campionato da Carreira de Campións en Brands Hatch logo de pasar Niki Lauda polo exterior na curva de Paddock. Despois do Gran Premio do Brasil os resultados do Lotus-Ford foron cara a abaixo.

1975 foi aínda máis desastroso para Lotus, e Ickx deixou o equipo a metade de tempada, a pesar de que logrou un segundo posto no caótico Gran Premio de España, que se viu ensombrecido polos accidentes.

Parecía coma se o final da súa carreira estaba cerca. En 1976 Ickx asina polos novos equipos Walter Wolf Racing e logo por Ensing. En 1979 terminou a súa carreira como piloto de Grand Prix en Ligier, pero aínda así continuou gañando moitas carreiras en diversas series de autos deportivos, nas que Ickx decidira concentrarse de forma exclusiva.

Carreiras de resistencia

En 1966, Ickx asociouse con Hubert Hahne nun BMW 2000TI para gañar as 24 Horas de Spa, carreira de resistencia no seu país natal, Bélxica.

En 1969, Jacky Ickx correu nas 24 Horas de Le Mans por primeira vez. Esta carreira tamén viu a primeira aparición do Porsche 917 en Le Mans, que foi considerado por moitos como o favorito. O Ford GT40 que pilotou Ickx con Jackie Oliver a esa data era un coche obsoleto, superado non só polo novo Porsche 917, senón tamén polo vello Porsche 908 e a nova xeración de prototipos de 3 litros de Ferrari, Matra e Alfa Romeo.

Como Ickx opúñase ó tradicional comezo de Le Mans que se consideraba perigoso, camiñaba lentamente pola pista á súa máquina, no canto de correr. Pechou o cinto de seguridade con coidado e polo tanto foi o último en comezar a carreira. Na primeira volta, un tráxico suceso demostrou que Ickx tiña razón: o piloto privado John Woolfe tivo un accidente fatal no seu novo e potente 917 e o seu compatriota Willy Mairesse tivo un accidente que puxo fin á súa carreira. Ningún deles tomara o tempo necesario para poñerse o cinto de seguridade.

Durante a carreira, os Porsche 917 resultaron pouco fiables, e non chegaron ata o final. As últimas catro horas da carreira convertéronse nun duelo entre os Porsche 908 de Hans Herrmann/Gérard Larrousse e o Ford GT-40 de Ickx / Oliver. Na última hora, Ickx e Herrmann adiantaron continuamente aos demais, o Porsche era máis rápido nas rectas debido a que tiña menor resistencia aerodinámica, mentres que se pasaba na freada debido a que pastillas de freo estaban gastadas e o equipo calculaba que non había tempo suficiente para cambialas. Ickx gañou a carreira pola marxe máis pequena da historia da carreira, con menos de 120 m. entre os dous coches, a pesar de perder a unha maior distancia intencionadamente ao principio. El tamén gañou a súa batalla pola seguridade: a partir de 1970, todos os pilotos poderían iniciar a carreira sentados nos seus coches cos cintos apertados.

Ickx gañou seis veces a carreira das 24 horas de Le Mans, coñecíase como "Monsieur Le Mans". Tres das vitorias foron con Derek Bell: converteríase nunha das parellas máis lendarias. En 2005, Tom Kristensen superou a marca de Ickx e no ano 2011 conta con oito vitorias.

A partir de 1976, foi un piloto de fábrica de Porsche e dos seus novos coches turbo de carreiras, o 935 e, especialmente, o coche deportivo 936, o cal levou a vitoria en Le Mans tres veces. Estes pilotajes, así como o segundo posto en 1978, a miúdo baixo a choiva e pola noite, foron algúns dos mellores da historia. Jacky Ickx considera a carreira das 24 Horas de Le Mans de 1977 é a súa vitoria favorita de todos os tempos. O Porsche 936, que compartía con Henri Pescarolo tivo que retirarse e o equipo trasladouno ó coche de Jürgen Barth e Hurley Haywood, que estaba no lugar 42. Ickx compensou as voltas perdidas para liderar a carreira pola mañá, pero sufriu un problema mecánico que obrigou ao coche aentrar a boxes. Resolto o problema mecánico da desconexión dun cilindro, Ickx gañou a carreira. A vitoria volveu en 1982 co novo e superior modelo 956, que o levou a dous títulos de campión do mundo das carreiras de resistencia, en 1982 e 1983.

En 1983, Ickx foi o líder do equipo Porsche, pero o seu novo compañeiro de equipo foi máis rápido que el: o mozo alemán Stefan Bellof fixou unha nova marca de volta en Nürburgring na última carreira de autos deportivos celebrado na configuración orixinal do circuíto favorito de Ickx. Ao final resultou que, Ickx e Bellof ían participar en polémicos sucesos no futuro.

En 1984, Icks actuou como director de carreira de Fórmula 1 en Mónaco, e sacou a bandeira vermella debido á choiva, cando o líder da carreira Alain Prost nun McLaren con motor Porsche estaba a piques de ser adiantado por un novo Ayrton Senna. Por outra banda, Stefan Bellof partira do final da grella, xa que o seu pouco potente Tyrrell-Cosworth non podía dar un impulso adicional na cualificación, como os turbos dos demais. Con todo, na carreira en mollado, arranxoullas para pasar a moitos outros, e estaba en ritmo para a captura de Senna e Prost cando Ickx decidiu parar a carreira. Salvou a vitoria de Prost, pero debido á curta distancia cuberta antes da suspensión, só foron outorgados a metade dos puntos da vitoria (4´5), menos puntos que un segundo posto nunha carreira completa (6). Prost posteriormente perdeu o campionato de 1984 con Lauda por medio punto.

En 1985, Icks participou con Bellof de novo, pero con consecuencias tráxicas. Bellof correu cun Porsche privado á espera de unirse ao equipo Ferrari de Fórmula 1 en 1986, que lle prometera un posto logo da súa actuación en Mónaco, similar ao que fixera con Lauda despois de que superara a Ickx en 1973. En Spa, o mozo alemán no Porsche 956 privado de Walter Brun tratou de pasar ó experimentado belga co Porsche 962 de fábrica para o 1º lugar logo de ser retido por Ickx durante 3 voltas. Na curva de Eau Rouge, Bellof intentou o pase, con consecuencias desastrosas, Ickx pechou o espazo e os coches chocaron e estrelaronse, morrendo tráxicamente Bellof unha hora máis tarde, mentres que Ickx quedo mazado pero ileso. Retirouse do circuíto de carreiras profesionais ao final da tempada.

Vitorias nas 24 Horas de Le Mans

1969 - Jacky Ickx / Jackie Oliver (Ford GT-40)
1975 - Jacky Ickx / Derek Bell ( Mirage GR8)
1976 - Jacky Ickx / Gijs van Lennep (Porsche 936)
1977 - Jacky Ickx / Hurley Haywood / Jürgen Barth (Porsche 936)
1981 - Jacky Ickx / Derek Bell (Porsche 936)
1982 - Jacky Ickx / Derek Bell (Porsche 956)

Outras carreiras

Ickx tamén copilotou á vitoria con Allan Moffat no Hardie Ferodo-1000 de 1977 en Australia, converteuse en campión da Can-Am en 1979, e gañou o Rally París-Dakar en 1983 con Mercedes-Benz. A vitoria na Bathurst 1000 foi nun Ford Falcon XC Grupo C Touring Car fabricado en Australia, con modificacións limitadas para a competición. Despois de só uns días de práctica nun coche que nunca manexara antes, estaba facendo tempos de volta iguais ou máis rápidos que os dos pilotos que levaban máis tempo e que estaban familiarizados co circuíto.

Outra vitoria nas 24 Horas de Le Mans 24 sen ser piloto foi en calidade de consultor do equipo Oreca que corría cun Mazda 787B de Mazdaspeed en 1991. Ickx tamén foi seleccionado para participar nas edicións da Carreira Internacional de Campións de 1978 e 1984.

Despois da súa retirada como piloto de carreiras profesional, continuou competindo no Rally París-Dakar, gañando en 1983 e incluso competindo coa súa filla Vanina nos últimos anos. Hoxe en día, aparece nos acontecementos históricos como piloto, como o Goodwood Festival of Speed e Monterey Historics, polo xeral con Porsche e Ferrari. Segue actuando como o Director de Carreira no Gran Premio de Mónaco e segue sendo residente de Bruxelas.

Recoñecementos

Galardoado co Honorary Citizen of Le Mans antes da carreira de 2000, foi o primeiro deportista en selo.
Instalado no International Motorsports Hall of Fame en 2002.

Rexistro de carreiras

Resultados completos na Fórmula 1

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Pos.	Puntos
1966	Ken Tyrrell Racing	Matra MS5 Fórmula 2	Cosworth Str-4	MON	BEL	FRA	RU	HOL	ALE Ret	ITA	USA	MEX									NC	0
1967	Ken Tyrrell Racing	Matra MS5 Fórmula 2	Cosworth Str-4	RSA	MON	HOL	BEL	FRA	RU	ALE Ret	CAN										20º	1
1967	Cooper Car Company	Cooper T81B	Maserati V12									ITA 6	USA Ret	MEX							20º	1
1968	Scuderia Ferrari	Ferrari 312	Ferrari V12	RSA Ret	ESP Ret	MON	BEL 3	HOL 4	FRA 1	RU 3	ALE 4	ITA 3	CAN NTS	USA	MEX Ret						4º	27
1969	Motor Racing Developments	Brabham BT26A	Ford V8	RSA Ret	ESP 6	MON Ret	HOL 5	FRA 3	RU 2	ALE 1	ITA 10	CAN 1	USA Ret	MEX 2							2º	37
1970	Scuderia Ferrari	Ferrari 312B	Ferrari F12	RSA Ret	ESP Ret	MON Ret	BEL 8	HOL 3	FRA Ret	RU Ret	ALE 2	AUT 1	ITA Ret	CAN 1	USA 4	MEX 1					2º	40
1971	Scuderia Ferrari	Ferrari 312B	Ferrari F12	RSA 8	ESP 2							ITA Ret									4º	19
1971	Scuderia Ferrari	Ferrari 312B2	Ferrari F12			MON 3	HOL 1	FRA Ret	RU Ret	ALE Ret	AUT Ret		CAN 8	USA NC							4º	19
1972	Scuderia Ferrari	Ferrari 312B2	Ferrari F12	ARX 3	RSA 8	ESP 2	MON 2	BEL Ret	FRA 11	RU Ret	ALE 1	AUT Ret	ITA Ret	CAN 12	USA 5						4º	27
1973	Scuderia Ferrari	Ferrari 312B2	Ferrari F12	ARX 4	BRA 5	RSA Ret															9º	12
	Scuderia Ferrari	Ferrari 312B3	Ferrari F12				ESP 12	BEL Ret	MON Ret	SWE 6	FRA 5	RU 8	NED			ITA 8	CAN
	Yardley Team McLaren	McLaren M23	Ford V8											ALE 3	AUT
	Frank Williams Racing Cars	Iso Marlboro IR	Ford V8															USA 7
1974	John Player Team Lotus	Lotus 72E	Ford V8	ARX Ret	BRA 3				MON Ret	SWE Ret	NED 11	FRA 5	RU 3	ALE 5			CAN 13	USA Ret			10º	12
1974	John Player Team Lotus	Lotus 76	Ford V8			RSA Ret	ESP Ret	BEL Ret							AUT Ret	ITA Ret					10º	12
1975	John Player Team Lotus	Lotus 72E	Ford V8	ARX 8	BRA 9	RSA 12	ESP 2	MON 8	BEL Ret	SWE 15	NED Ret	FRA Ret	RU	ALE	AUT	ITA	USA				16º	3
1976	Frank Williams Racing Cars	Wolf-Williams FW05	Ford V8	BRA 8	RSA 16	USW DNQ															NC	0
	Walter Wolf Racing	Wolf-Williams FW05	Ford V8				ESP 7	BEL NSC	MON NSC	SWE	FRA 10	RU DNQ	ALE	AUT
	Team Ensign	Ensign N176	Ford V8												NED Ret	ITA 10	CAN 13	USA Ret	XPN
1977	Team Tissot Ensign with Castrol	Ensign N177	Ford V8	ARX	BRA	RSA	USW	ESP	MON 10	BEL	SWE	FRA	RU	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN	XPN	NC	0
1978	Team Tissot Ensign	Ensign N177	Ford V8	ARX	BRA	RSA	USW	MON Ret	BEL 12	ESP Ret	SWE NSC	FRA	RU	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN		NC	0
1979	Ligier Gitanes	Ligier JS11	Ford V8	ARX	BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	FRA Ret	RU 6	ALE Ret	AUT Ret	NED 5	ITA Ret	CAN Ret	USA Ret			16º	3

Resultados completos nas 24 Horas de Le Mans

Ano	Resultado	Equipo	Coche	Clase
1966	Ret	Essex Wire Corporation	Ford GT40 Mk.I	S 5.0
1967	Ret	John Wyer Automotive Engineering	Mirage M1	P +5.0
1969	1	John Wyer Automotive Engineering	Ford GT40 Mk.I	S 5.0
1970	Ret	SpA Ferrari SEFAC	Ferrari 512S	S 5.0
1973	Ret	SpA Ferrari SEFAC	Ferrari 312PB	S 3.0
1975	1	Gulf Research Racing Co.	Mirage GR8	S 3.0
1976	1	Martini Racing Porsche System	Porsche 936	S 3.0
1977	1	Martini Racing Porsche System	Porsche 936/77	S +2.0
1978	2	Martini Racing Porsche System	Porsche 936/78	S +2.0
1979	Ret	Essex Motorsport Porsche	Porsche 936	S +2.0
1980	2	Equipe Liqui Moly - Martini Racing	Porsche 908/80	S +2.0
1981	1	Porsche System	Porsche 936	S +2.0
1982	1	Rothmans Porsche System	Porsche 956	C
1983	2	Rothmans Porsche	Porsche 956	C
1985	10	Rothmans Porsche	Porsche 962C	C1

Notas

↑ Henry (1985) p.85 "Interestingly, the somewhat unpredictable Belgian rose to the occasion in superb fashion and seemed able to produce more impressive form when the effort was concentrated on him exclusively rather than being shared with the boss."

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas

Páxina Oficial de Jacky Ickx
http://www.lemans.org
Jacky Ickx miniature book, hosted by the University of North Texas Libraries Digital Collections
"DRIVER: Ickx, Jacky". Autocourse Grand prix Archive. Arquivado dende o orixinal o 22 de decembro de 2007. Consultado o 2007-09-12.
"Europe’s Mr Versatility". 8W. Consultado o 2007-09-12.
"Tribute to Jacky Ickx". Jacky-Ickx-Fan.net. Arquivado dende o orixinal o 29 de setembro de 2007. Consultado o 2007-09-12.
"Drivers: Jacky Ickx". GrandPrix.com. Consultado o 2007-09-12.
"Jacky Ickx". Grand Prix Racing. Arquivado dende o orixinal o 15 de agosto de 2007. Consultado o 2007-09-12.
"Chopard Company to Honor Jacky Ickx". Watches Channel Infoniac. Arquivado dende o orixinal o 09 de febreiro de 2012. Consultado o 2007-12-12.

[1] Henry (1985) p.85 "Interestingly, the somewhat unpredictable Belgian rose to the occasion in superb fashion and seemed able to produce more impressive form when the effort was concentrated on him exclusively rather than being shared with the boss."

[1]